Τέλος εποχής για τα περιβόητα κολωνάκια όπως διάβασα και είδα σε διάφορα τοπικά ιστολόγια.
Πέρασα πολύ ώρα σερφάροντας στις σχετικές ειδήσεις και επικεντρώθηκα επίσης και στα σχόλια των αναγνωστών.
Εντύπωση μου έκανε και το «πικραμένο» κείμενο της οικογένειας Σαμαρά για την πτώση των κολωνακίων έξωθεν της δημοφιλούς και μεγαλοπρεπούς της κατοικίας ,που αποτυπώθηκαν στο δημοσιογραφικό φακό ως θύματα πολέμου σε σειρά.
Βλέποντας τα πεσμένα κολωνάκια θυμήθηκα το ’89 με τις φωτογραφίες από την πτώση του τείχους του Βερολίνου μόνο που στο συγκεκριμένο γεγονός εξέλειπε το πανηγυρίζον πλήθος.
Αυτό φυσικά και υπήρχε αλλά στα σχόλια των αναγνωστών εντός των σχετικών άρθρων.
Δεν θέλουμε να σχολιάσουμε κάτι περαιτέρω ,έγιναν εκτενείς αναφορές και αναλύσεις του φαινομένου «κολωνάκια» σε σχετικό μας άρθρο παρά μόνο θα σταθούμε στο κείμενο πικρίας της οικογένειας του τέως Δημάρχου Σαμαρά.
Πρέπει να επισημάνουμε ότι ήταν λάθος η υπερπροβολή και η υπέρμετρη δημοσιότητα που έλαβε το ζήτημα της αποψίλωσης των κολωνακίων ,αυτό έπρεπε να γίνει με χαμηλούς τόνους και χωρίς φανφάρες από πλευράς δημοτικής αρχής.
Οι δημόσιες εξαγγελίες και η υπερφίαλη προβολή κίνησε περισσότερο την συμπάθεια πολλών προς την πλευρά Σαμαρά παρά την αναγνώριση της αποκατάστασης μιας αδικίας.
Πέραν τούτου είχαμε γράψει σε προηγούμενο άρθρο μας ότι τα κολωνάκια ήταν ένα status του πρώην Δημάρχου που συμβόλιζε την παντοδυναμία του και την δύναμη εξουσίας που είχε στον Δήμο. Συνέχεια
Αστακός διαχρονικός 